Blog

Blog Archive

Categories:
Art (History)
Art Journalling
Books & Literature
Cupcake Mascots
Fantasy
Food
History
Inspiration
Life
Museums
Other Crafty Adventures
Other Cultural Studies stuff
Other Cultural stuff
Philosophy
Photography
Poetry
scrapbooking
Trips & Travels

Me @ Linked-In

Me @ Pinterest

@ThinkieBM volgen

Check out Cupcake's Flickr account!

My Youtube Channel

I enjoy:

Ali Edwards
Celine Navarro
Michelle LaPoint Rydell
Revlie
Marit
Elise Blaha
Annemarie
Les ateliers de Karine
Amy Tangerine
A Beautiful Mess
Balzer Designs
Bram's tea blog

And in Dutch I enjoy:

Maarten Batenburg
Museum Meermanno
Roeland van Wely

I live, I love, I create, I capture, I learn, I enjoy.

De Ziel van een Statige Oude Dame / The Soul of a Grand Old Lady

Geschreven eind oktober. For English: see below

Wekelijks loop ik eind van de middag vanaf Museum Meermanno (aan de Prinsessegracht, tegenover het Malieveld) naar het centrum van Den Haag. Het Centraal Station is dichterbij, maar als ik op halte Spui de tram naar Zoetermeer pak heb ik een grotere kans op een zitplaats. Bovendien houd ik van deze wandeling, die me langs enkele van m'n favoriete stukjes Den Haag voert: het Lange Voorhout en de Hofvijver.
Roeland van Wely stelde op 15 oktober in een blogpost dat Den Haag een ziel lijkt te missen. In grote delen van Den Haag vind ik die gedachte niet zo vreemd. Maar op het Lange Voorhout en langs de Hofvijver ben ik er toch echt van overtuigd dat hij ongelijk heeft.

Aan de Prinsessegracht stromen de voorname panden leeg. In de 18e eeuw vormden deze patriciėrshuizen een stadsuitbreiding. Nu bevatten ze vooral kantoren. Heel even voeg ik me in de rij van forensen die richting station stroomt, dan sla ik af. Ik loop langs de Amerikaanse ambassade en langs het Voorhout. De keien glimmen een beetje van de motregen, de bomen zijn lichtgroen getooid, nog niet helemaal in herfststijl, al dwarrelt er af en toe een blad naar beneden om zich te voegen bij zijn vriendjes die zich al op het plaveisel hebben verzameld. Het licht valt hier vaak mooi, zo eind van de middag.
Langs de Hofvijver begroet ik in gedachten Jantje, Jacob van Oldenbarnevelt en de bomen. De kastanjes hier beginnen al aardig kaal te worden, hun resterende bladeren zijn bruin. De linden hebben een deel van hun groen verruild voor geel maar zitten nog goed in het blad. Het gras tussen de rij bankjes en de rijweg ligt bezaaid met afgevallen bladeren.
Meestal zitten er mensen op de bankjes. Vandaag ben ik de enige; het zal de regen zijn. Er lopen toeristen en Hagenaars voorbij. Mensen die rustig wandelen en mensen op weg naar huis, lopend in een wat hoger tempo. Beige-roodgestreepte trams rijden langs, auto's, fietsen... De fontein in de vijver spuit, af en toe laten de watervogels zich horen. Voor me, aan de overkant van het water, het Binnenhof, achter me de statige panden van de Lange Vijverberg.

Een gangbaar beeld van Den Haag, waarin ik me wel kan vinden, is dat van een statige oude dame. Inderdaad: Den Haag is niet de meest levendige stad van Nederland. Ik stel me haar stedenmaagd voor. Geen sprankelende jongedame maar een waardige vrouw op leeftijd. Misschien niet meer in alle details goed verzorgd, maar haar statigheid heeft ze behouden. Op iedere straathoek, nee, iedere vierkante meter hier liggen haar herinneringen. Oud als ze is, het deel waar ik nu op een plastic tasje op een nat bankje zit te schrijven terwijl kleine druppeltjes op m'n schrijfblok vallen, heeft ondanks haar leeftijd nog niks aan schoonheid ingeboet. En de gebouwen worden gebruikt, ze dienen een doel en staan niet enkel mooi te zijn voor toeristen. Ze leven.

"Hofjes, kerken, musea, het Binnenhof, Den Haag staat vol met mooie monumenten. Maar toch, de stad lijkt een ziel te missen… Had Matthew Lewis gelijk? Resideert hier de duivel en hebben de Hagenezen hun ziel ingeruild voor macht, schone schijn en wansmaak?" schreef Roeland in zijn blogpost. Ik zit op m'n bankje aan de Hofvijver en kijk om me heen. Duivel of oude dame? Schone schijn? Wansmaak? Nee, niet in dit deel van Den Haag dan toch. Ik denk niet dat ik nog eens in Den Haag zou willen wonen. Maar een ziel, ja, die heeft ze zeker wel.

written end of October

Weekly, at the end of the afternoon, I walk from Museum Meermanno (on the Prinsessegracht, opposite the Malieveld) to the city center of The Hague. The Central Station is closer, but when I catch the tram to Zoetermeer at tramstop Spui I have a better chance at a seat. Moreover, I like this walk, it leads me along some of my favorite places in The Hague: the Lange Voorhout and the Hofvijver.
Roeland van Wely stated in a blogpost on October 15 that The Hague seems to lack a soul. In many parts of The Hague that doesn't seem such a strange thought to me. But on the Lange Voorhout and along the Hofvijver, I'm convinced he's wrong.

On the Prinsessegracht people stream out of the stately houses. In the 18th century these patriciandwellings formed a new part of town. Now most of them are used as offices. For a short time I become part of the stream of commuters moving towards the trainstation. Then I turn right. I pass the American embassy and the Voorhout. The cobblestones shine a bit from the drizzle, the trees wear light green, not fall-like quite yet, even though every so often a leaf floats down to join its friends on the pavement. The light often falls beautiful here, at the end of the afternoon.
Along the Hofvijver I silently greet Jantje, Jacob van Oldenbarnevelt and the trees. The chesnuts here are becoming bare, their remaining leaves brown. The tilias have swopped part of their green for yellow but have kept most of their leaves with them for now. The grass between the row of benches and the road is covered in fallen leaves.
Usually there are people sitting on the benches. Today, I'm the only one. Probably because of the rain. Tourists and locals pass by. People strolling leisurely and people hurrying home. Beige-red striped tramcars pass by, cars, bikes... The fountain in the pond spouts, once in a while the birds make their presence known. In front of me, across the water, the Binnenhof, behind me the stately houses of the Lange Vijverberg.

The Hague is often, to my opinion suitably, portrayed as a grand old lady. Indeed: The Hague isn't the liveliest city of The Netherlands. I imagine her 'stedenmaagd' ('cityvirgin': in former days Dutch cities used the image of a virgin with certain symbols and qualities to symbolise their city.) Not a sparkling young lady but a dignified woman of age. Maybe not as well presented in all details as she used to be, but no less majestic for it. Every streetcorner here, no, every square meter, holds her memories. Old as she may be, the part of town in which I now sit on a plastic bag on a wet bench, writing while tiny droplets fall on my notebook, hasn't lost any of its beauty to age. And the buildings are in use, they serve a purpose and don't just stand there looking pretty for the tourists. They live.

"Hofjes, churches, museums, the Binnenhof, The Hague is filled with beautiful monuments. But still, the city seems to lack a soul... Was Matthew Lewis right? Does the devil reside here and have the people of The Hague exchanged their souls for power, appearances and distaste?" Roeland wrote in his blogpost. I sit on my bench along the Hofvijver and look around me. Devil or old lady? Appearances? Distaste? No, not in this part of town at least. I don't think I would ever want to live in The Hague again. But a soul, yes, I'm certain that she has one.

Geplaatst op 22-12-2012.
Meer berichten over Life

Reactie van Maarten

Reactie geplaatst op 2012-12-23.

Jouw reactie